Tuesday, February 4, 2014

මාතෘ දේවතා




"එයාට හොඳ කරන්න බැරි ලෙඩක්" 


නගරෙ පුරා කතාව පැතිරිලා ගියේ එහෙම. අපි හිටියෙ ලොකු නගරෙක. තනි තනි වශයෙන් සීමිත ඉඩක පැතිරිලා. නගරෙටම හිටියෙ අපි ටික දෙනයි. හරියටම කීවොත් දහ දෙනයි. අපි වගේ සිය ගුණයකින් වැඩි ගොඩනැගිලි අපේ නගරෙ තිබුණා. ඒත් මුලින් කිව වගේ අපි හිටියෙ අපි අපිව පහසුවෙන් සම්බන්ධ කරගන්න පුළුවන් සීමිත ඉඩක. ඒ නිසා නගරෙ පුරා කතාව පැතිරෙන්න වැඩි වෙලාවක් ගියේ නැහැ. වැඩිම වුණොත් තත්පර දහයක් පහළොවක්. 

නගරෙ අපේ කොටස අපි නම් කළේ ‘නොනිදන උදානය’ කියලා. ඇත්තම කීවොත් ඒකට හරිම හරි තේරුමක් අපි දැනන් හිටියෙ නැහැ. ඒත් කිසි හැලහොල්මනක් නැතිව නිදන හිස් නගරෙකට අපේ ආගමනය කන්කරච්චලයක් වුණා වෙන්නත් පුළුවන්. ඒ නිසා අපි දහ දෙනා තීරණේ කළා අපේ කොටසට මේ නම දෙන්න. අපි ඉන්න ගොඩනැගිල්ලේ තුන් වෙනි තට්ටුවේ කාමර දහයක් මුලින්ම අපි අපි වෙනුවෙන් වෙන් කර ගත්තා. හේතුව සුන්බුන් වලින් ටිකක් හරි නිදහස් වෙලා තිබුණෙ මේ ‍ඉහළ‍ කොටස් වීම. කොහොම වුණත් විසාල නගරෙ අසීමාන්තික පැතිරීමත් එක්ක බැලුවම අපි එක්කෙනෙක්ට මීට වඩා දේපල හිමිකමකට උරුමකම් කියන්න පුළුවන් වුණත්, කාගෙන්වත් ඒකට තහනමක් නොතිබුණත් දේපල වලින් අපි කරන්න ඕන දෙයක් දැනන් හිටියෙ නැහැ. ඇත්තටම එහෙම අයිතිය කියාපෑවට කරන්න පුළුවන් වුණේ මොකද්ද? හැමදාම වගේ බඩගිනි වෙලාවට තාමත් ඉතිරි වෙලා තිබුණු තැන් වලින් ටින් කැම ටිකක් හොයා ගෙන කන එක විතරයි. 

අපේ මළගිය නගරෙ මැද ඉස්සර අහස උසට නැගුණ කොළ පාටින් අංක බබලපු සද්දන්ත ඔරලෝසුව දැන් හිස කඩාගෙන බිම වැටිල තිබුණ වුණත්, ඉතිරි වෙලා කියන කඳ කොටසේ මුදුනටම නැග්ගම අපිට බලාගන්න පුළුවනි හැම අතින්ම මීදුමකින් වගේ පටලයකින් කෙළවර වෙන අළු පාට ගොඩනැගිලි (දැන් හිස් අහිමි කරගත්ත වුණත්) අහසට උස්සගත්තු අපේ නගරය. මුලින්ම අපි ඒ දර්ශනේ දැක්ක දවසෙ ටරාස්‍යා කලබල වුණා හොඳටම. 

"අපිට කවදාවත් ගැලවීමක් නැතිවෙයි" නිමක් නැති අනන්තයකට විහිදී ගිය අළු පාට, කැඩුණූ බිඳුණු ගොඩනැගිලි පුරෝගත්තු නගරෙ දැක්ක ගමන් එයා කීවේ මට කවදාවත් කරන්න බැරි තරම් ඇස් ලොකු කරගෙන. දැන් ඒ ටරාස්‍යා අපේ ‘නොනිදන උදානයේ’ එයා‍ට වෙන්වුණු ඇඳ උඩ නිදාගෙන වගේ ඉන්නව. 

"ලේ ගැලිල්ලේ අඩුවක් නෑ. එයා විලාප දීලා කෑ ගහපු වෙලේ මම නම් හොඳටම බයවුණා. හරියට මැජික් පෙට්ටියට බැස්ස දා වගේම" 

ටරාස්‍යාගේ කාමරේ තනි වුණ මට එහා කාමරේ මම වගේම බිරාන්ත වෙලා ඉන්න කෙනෙක්ගේ කටහඬ ඇහුණා. ඒ නීරා. 

‘ටරාස්‍යා කලන්තෙ දැම්මේ ලේ දැකපු නිසා. ’ ඒ අපි නව දෙනා පොදුවේ ආපු නිගමනය. ටරාස්‍යාගෙ විලාපෙ නිසා බය වෙලා දුවන් ආපු බ්‍රින්ඩ් කීවා එයා කාමරේට ඇතුල් වෙද්දි කකුල් පුරායි ඇඳුමේ යට කොටස පුරායි ලේ පෙරාගත්තු ටරාස්‍යා ඇඳ ගාව හිටගත් ගමන් පුදුමෙන් බලන් හිටි බව බ්‍රින්ඩ් දිහා. ඒ මොහොතකින් එයා දඩස් ගාලා එහෙම්මම ඇඳට වැටුණලු. එයා එහෙම ඇඳට වැටිච්ච පාර ඇස් අරින්න සෑහෙන්න පමා වුණ නිසයි අපි එයා නැගිටිනකන් බලන් හිටියෙ. 

‘එයාට හොඳ කරන්න බැරි ලෙඩක්’ ඒ අපි ආපු දෙවන නිගමනේ. පැයක් ගෙවිලත් එයා ඇස් ඇරියෙ නැති එකයි, එයාගෙ කකුල් මුලින් ගලන දේ දහරාව නොනැවතුණු නිසයි අපි ඒ දෙවෙනි නිගමනේට ආවෙ. 

ටරාස්‍යා වේදනාවෙන් මූණ අමුතු කරගන්න ගමන් ටික ටික ඇස් ඇරියා. මුලින් මං එයාගෙ මූණට එබිල හිටියත් අල්ලපු කාමරේ ඉන්න අනිත් කට්ටියව එක්ක එන එක හොඳයි කියල හිතුණ නිසා ඉක්මනින් එයාලට අළුත් ආරංචිය කීවා. 

"ඔයාට හොඳ වෙන්නැති ලෙඩක්ද" 

අහපු, හිතපු කතා කරපු තොරතුරු එහෙට මෙහෙට පෙරලලා, හරවලා බලල, විශ්ලේෂණය කරල, ඒ ප්‍රශ්නෙ ඇහුවෙ අපි අතරින් පොඩිම නසීන්, ටරාස්‍යගෙ මූණටම එබිල එයාගෙ ඇස් දෙකයි ඊට පස්සෙ බෙල්ල හරවලා කකුල් දෙකයි බලන ගමන්. එතකොටම හයියෙන් අඬන්න ගත්තු ටරාස්‍යා හදිසියේ ආපු ශක්තියකින් වගේ අපි හැමෝවම කාමරෙන් එළෙව්වෙ පුළුවන් තරම් වීරිය දාලා අත පය විසි කරකර ඇ‍ඳේ ඉඳලම අපිට ගහන ගමන්. නසීන්ට හිතින් බැන බැන අපි කාමරෙන් පැන ගත්තත් ටරාස්‍යාට ගොඩක් ලං වෙලා මූණටම එබිල හිටපු අපි කීපදෙනෙක්ට එයාගෙන් අතපය පහරවල් ලැබුණා. 

"එයාට යකෙක් වැහිලද? මං හිතන්නෙ යකෙක් වැහිලා" ප්‍රශ්නයයි පිළිතුරයි දෙකම ප්‍රකාශයට පත් කළේ අපි අතරින් වැඩිමලා නීරා. 
අපි එයාට තනියෙන් ඉන්න ඇරියා. ඒ හේතු දෙකක් නිසා. එකක් එයාගෙ යක්ෂාවේශය. අනික අහේතුවට ලේ යාම. 

* * * 

නෝවගේ නෞකාව අපිට ඕන වුණා. ඒ අපි මේ දෙවන උප්පත්තියට එන්න කලින් දවසෙ. දෙවන උප්පත්තිය කීවට අපේ ආත්මය ශ‍රීරයෙන් පිට වුණේ නැහැ. අපි මිය ගියේ නැහැ. ඉටිපන්දම් දැල්වීමකින් තොරව අපි දෙවන උපතක් ලැබුවා. වෙනසකට තිබුණෙ මළගිය නගරය. කලබලෙන් මිනිස්සු සීසීකඩ දුවපු ගෝෂාකාරී නගරෙකින් මැජික් පෙට්ටියට බැහැපු අපි දහ දෙනා ඒ විදිහටම මැජික් පෙට්ටියෙන් එළීයට ආවෙ මළගිය නගරෙක නිස්කලංකතාවය මතට. 

තදබදය අඩු වෙන්නත්, ඇසිරීම පහසු වෙන්නත් අපිට තිබුණු වාහන මුහුදින් ගොඩින් පොළවෙන් අහසින් යන්න පුළුවන් විදිහේ ඒවා. ඒත් අර මහා මුහුදු ගැල්මත් පොළවට ලං වූ සූර්යාගමනයත් නිසා අපට ආයෙමත් නෝවාගේ නෞකාව ඕන වුණා. ඇයිද කියන්න නොදන්න හේතුවක් නිසා (වාසනාව හෝ අවාසනාව නිසා) නෝවගෙ නෞකාව ගෙන්ව ගන්න අපට කාලයක් ඉඩක් ලැබුන් නැහැ. 

අනාගත පෙළගැස්ම ලියවෙච්ච, දේව මන්දිරේ ඇත් දළ ආවරණයට මැදි කළ කිරිගරුඬ ආධාරකය බදාගත්තු මහ විසාල ‘පූජනිය පොතින්’ තෝරාගත් පිටුව වෙනද වගේම මුළු නගරයටම ඇහෙන්න පූජක තැන විදුලි කටකට කිවා. ඒ කියද්දිත් එයාගෙ කටහ‍ඬේ වෙව්ලිල්ල, බිය, වෙන එකක් තියා එයා කියවන වචන දිගේ ඇදිල ආපු දාඩිය දහරාවන් ගැන පවා විස්තර ඒ කටහඬින් නගරය පුරා දිවගියා. ගෝශාව නැවතුණා. පිටුව කියවන මොහොතට. ආයෙමත් මහා ලතෝනි, මොරගෑම්, කලබල හඬ, පුදුමය වගේ සේරම දේවල් මිශ්‍ර කරගත්තු කටහඬවල් වල භයානක දෝංකාරයක් නැගුණා ඒ මොහොතට පස්සෙ. 

මහ විනාසයට පෙර පලා යා යුතු වුවත් පලා යා හැකි තැනක් නැතිකමින් මිනිස්සු හිතල හිතලම හෙම්බත් වුණා. ඒත් එක තැන ඉන්නවට වඩා කොහෝ හෝ හැකි තරම් දුරක් යාම හොඳ බවයි ගොඩක් අයගේ කල්පනාව වුණේ. ඒත් කුණු වෙච්ච කෑමක නලියන පණු රොත්තක් වගේ නගරෙ පුරාම මිනිස්සුත් වාහනත් හිර වෙලා තිබුණා. ඇ‍ඟේ ප්‍රමාණයටම හදපු වාහන වලට මිනිස්සුන්ගෙ අවශ්‍යතා වලට ගැලපෙන ප්‍රමාණයේ ඉඩක් දෙන්න පුළුවන්කමක් තිබුන් නැහැ මහා බරක් පටවන් යන්න. ඇරත් අහස් මාර්ගවලත්, භූගත මාර්ග වලත්, පොළව මත මාර්ග වලත්, දිය මත මාර්ග වලත් අනතුරු සංඥා නොනිවී දැල්වුණා. රළු ගෝෂාව එක දිගට එක පෙළට එකේක නාද වලින් එකේක තාල වලින් ඇහුණා. ඒ නිසා එළි වෙන තුරුත් නානාප්‍රකාර එළි ඇනෙක්ස් එකේ වීදුරුත්, වටේම තියන උස බම්බු ගොඩනැගිලි වල වීදුරුත් පරාවර්තිත ආලෝක ධාරා වලින් බබලවනව දැකින්න පුළුවන් වුණේ ඒ රැයේ නින්දත් කියල කිසි දෙයක් ඇස් අගිස්සටවත් නොආ නිසා. අන්තිමේ සද්දෙ වැඩි කමටම කන් බීරි වුණා වගේ වුණා. 

මහ මුහුදු ගැල්මත් ඉර ලෝකෙට ආසන්න විමත් පොලෝ කුහරය කබොල්ල ආසන්නයට එන තෙක් ගිනියම් වීමත් ගැන පූජනීය පොතේ පලකළ අනාවැකිය වෙනස් කරන්න බැරි නිසා කාටත් තිබුණෙ තෝරාගැනීම් දෙකයි. එක්කෝ පලා යාම. නැත්නම් රැඳී සිටීම. බීරි වෙනව වගේ වෙන්න කලින් අපේ ගෙදර අය කියපු දේවලින් මට ඇහුණු අන්තිම වාක්‍ය වෙන්න ඇති ඒක. නැත්නම් ඒක මගේ හිතේම ඉපදුන හිතලුවක් වෙන්නත් ඇති. 
ඒ වෙද්දි අන්තිම වශයෙන් කාටත් හිමි වෙලා තිබුණ පැය දහයක්. ඒත් මුලින්ම උඩිනුයි යටිනුයි කර වෙලා පස්සෙ මුහුදු වතුරෙන් නෑවිලා නිවෙනවද, මුලින්ම මුහුදු වතුරින් නෑවිලා පස්සෙ උඩිනුයි යටිනුයි කර වෙනවද කියල අපි කවුරුත් දැනන් හිටියෙ නැහැ. ඇත්තටම ඔය කොයි සිද්ධියෙන් කෝක ඉස්සර වෙනවද පහු වෙනවද කියන එකත් නෙවෙයි වෙලාවෙ හැටියට වැදගත් වුණේ. කොහොම වුණත් අවසානය ගැන තෝරාගැනීමක අයිතිය අහෝසි වෙලා තිබුණ බව විතරයි අපි දැනන් හිටියෙ. ඒත් අපිට අන්තිම වෙනකන් අපේ මතයට - කැමතිනම් වෙනද විදිහටම සාමාන්‍ය දවසක් ගත කරන්න - අවස්ථාව ඇති බව විදුලි හඬින් නගරය පුරා ප්‍රචාරය වුණා. ඒකයි අපි එදත් ඩේකෙයා එකට ගියේ, හවස නීත්‍යානුකූල භාරයට පත් වෙනකන්. 

*** 

අටයි දහයේ ඉඳලා දේව මන්දිරේ විද්‍යුත් ඝණ්ඨාව නගරය පුරා පූජනීය ශෝකයේ පණිවිඩය පැතිරුවා. ඊට වඩා ඒ තමයි වෙලාව. අපි රූෆ්ටොප් එකේ පාට පාට මෙරිගෝරවුන්ඩ් එකේ ඉඳගෙන බලන් හිටියෙ ඇඟටත් හිතටත් වද දෙමින් නැගුණු මීදුමත් නොවුණු දූවිලිත් නොවුණු දුමාරය එන දිහා. ඒක හැම අතින්ම පැතිරීගෙන එද්දි හම ගිනි රස්නෙට කර වෙලා යනව වගේ දැවිල්ලක් එන්න ගත්තා. ඒ තත්පර ගණනින් කියන්න බැරි වෙලාවක් තුළ වෙන්න ඕන. 

"එන්න එන්න, බබාලා ටික ඉක්මනින් මෙහෙට එන්න" 

දේව නියෝජිතයා වගේ ඒ මොහොතෙම පඩිපෙළ නැගගෙන මතුවුණු ‘ඩොරේ’ (අපි එයාව හැඳින්නුවේ එහෙම) අපිට අඬගැහුවා. දෙවියන්ට අභියෝග කරන්න වගේ, දේව වාක්‍යයේ යථාර්ථය දකින්න රූෆ්ටොප් එකේ ඉඳන් නගරෙ පුරා ඇස් හරව හරව හිටි අපි සපත්තු අඩිත් ගිනියම් කරගෙන පතුල කාගෙන නැග්ග ගිනියම නිසා එයා හිටපු දිහාවට දිව්වෙ ඇඟිලි තුඩු වලින්. ඒවත් පිච්චෙන වේදනාව දරාගන්න බැරි වුණාම විලුඹින්. 

දරන්න බැරි වේදනාව නිසා වගේම ඒ වෙලේ අපි ඇඬුවෙ වැඩියත්ම බය වෙලා හිටපු නිසා. මතක විදිහට ටරාස්‍යායි නසීන්වයි දොරේ අංකල් කිහිලිගන්නගෙනයි හිටියෙ. පඩිපෙල බැහැල ආවෙ අපි න’සරි ශාලාවට. 

"බබාලා මේකට බහින්න. අනේ ඉක්මන් කරන්න." වඩාගෙන හිටි දෙන්නව බිමින් තියලා, ශාලා මට්ටමෙන් අඩි පහක් උස වේදිකාව මුල්ලේ විල්ලුද තිරයෙන් එහා වැහිල තිබුණ පෙට්ටියක් තල්ලු කරගෙන ඇවිත් එයා කීවා. දිලිසෙන ගල්, පාට රිබන් පටි, සුදු පාට පිහාටු අල්ලලා තිබුණු ඒක කලින් පාර කොන්සට් එකේදි න’සරි ඩ්‍රාමා එකක (ඉන්ද්‍රජාලික හා පවුල) තිබුණු මැජික් පෙට්ටිය. 

ඒ වෙනකොටත් කකුල් පුච්චගෙන මතුවුණ රස්නෙට වේදිකාවෙ ලෑලි බිමේ පාට වෙනස් වෙලා තිබුණෙ. ඩොරේ අපි එකේක්කෙනාව උස්සලා පෙට්ටිය ඇතුළට දැම්මා. පොඩි පෙට්ටියක් වුණත් අපි සේරම ඒක ඇතුළෙ ඇහිරෙද්දි අන්තිමට දැක්කෙ පියන වැහෙන අඳුරත් එක්ක මැකිල ගිය ඩොරේගෙ කඳුළු පුරවගත්තු ඇස්. පෙට්ටිය වැහෙන්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දි ලුණු රහ වතුර බිංදු කීපයක් ඇතුළටත් විසි වුණා. 

"නෝවගෙ නෞකාව ආවෙ නැත්තෙ වෙලාවට" 

නීරාගේ ඒ කතාවට අපි කිහිප දෙනෙක්ටම "ඇයි" කියවුණා. 

"එහෙනම් සිද්‍ද වෙනවනෙ තෝරාගැනීමක් කරන්න. දහයකින් දෙන්නෙක්." 

*** 

දවස් සති මාස අවුරුදු වලින් කියන්න බැරි තරම් අසීමාන්තික කාලයක් අපි කට්ට කළු පාට අඳුරේ ඇඟිල්ලක් තරම්වත් ‍දෙයක් හොලවන්න බැරිව ඇහිපිය විතරක් හොල්ලමින් (පියාගතත්තත් ආයගත්තත් පෙනෙන එකම කළු පාට නිසා හෙල්ලුවාද කියාවත් නොදැන) හිටියා නොනවතින පැද්දිල්ලක. ගැස්සිල්ලක. කැරකිල්ලක. කල්පාන්තයකට පස්සෙ පැද්දිල්ල නැවතුණා. තවත් ඒ වගේම කාලයක් ගතවුණා කතා කරන්න හයියක් ගන්න බැරිව. 

"අපි එළියට යං" 

කවදත් ඉස්සර වුණ නීරා, අපි අතරින් වැඩිමලා මුල් වචන ටික කියන්න හයිය ගත්තා. ඒ වගේම එයාම ඉස්සර වෙලා මැජික් පෙට්ටියේ පියන අරිද්දි, දෙවන උපතට එනකොට එයා කලින් උපතෙන් ඉතිරි කරගෙන ආපු ආධිපත්‍යයේ හයිය ගේන්න ඇති කියල ඒ වෙලේ මං උපකල්පනය කළා. 

"රෑන් රෑන් තරු අතරින් තීරු තීරු එළි අතරින් මැජික් පතුරින් සිහින ලෝකෙට හා පැටවු පවුලක්" 

ඉන්ද්‍රජාලික හා පවුල නාට්‍යයේ කථාව ප්‍රතිරංගනයක යොදවමින් අපි පෙට්ටියෙන් එළියට ආවා. කට්ට කළු අන්ධකාරෙ කිතුකීතුවට ඉරාගෙන ඇරුණූ මැජික් පියනෙන් ඇතුළට රිංගපු සුදුම සුදු එළි නිසා අපේ ඇස් අන්ධ වුණා වගේ, නෑ අන්ධ බවින් මිදුණ වගේ කියන්න බැරි දෙයක් වුණේ ඒ වෙලේ. 

අපි හිටියෙ ඉස්සර කොළ පාට අංක වලින් ඇසිපිය ගගහ නගරෙ මැද්දෙ විසාලෙට අහසට නැගුණු ඔරලෝසුවේ කැඩිල වෙන්වෙලා ගිය හිසට පහළ කඳ උඩ බව අපට ටික වෙලාවකට පස්සෙ තේරුම් කරල දුන්නෙත් නීරාමද කොහෙද. 

ඉන්ද්‍රජාලිකයාගේ මැජික් පෙට්ටිය මුලින් තිබුණු වෛවාරණ පාට මකාගෙන වේලිච්ච දියසෙවෙල් වල කළු පාට ඇඳුමකින් සැරසිලා බිඳිච්ච බිත්තියක් මුල්ලෙ රැඳිල තිබු‍ණා. 

ඒ අපේ දෙවන උපතෙදි සුන්බුන් විසිරිච්ච, හුළඟින් පල් ගඳ ගහගෙන ගිය, වේළුණු මඩ පැල්ලම් වලින් තීන්ත ගැලවුණු ගරාවැටුණූ බිත්ති තවමත් බදාගත් මියගිය නගරයකයි අපි පහළ වුණේ. අපේ ‘නොනිදන උදානය’ එහි මහා ව්‍යසනයෙන් පසුවත් තරමක් යහතින් ඉතිරිවුණ ගොඩනැගිල්ලක තෙවන මහලෙ ඉදි වුණා. 

ඇහිඳගත් කෑම අපට අමුත්තක් වුණේ නැහැ. ඇත්තටම අමුත්තක් වුණානම් වෙන්න තිබුණෙ ලස්සනට මෝස්තර දාලා කෑම මේසෙක පිළිවෙලට අසුරපු රාත්‍රී ආහාර වේලක්. ඒත් දෙවියන්ගෙ කුණු කන්දල් පිරුණු පකිස් පෙට්ටියකට දාලා හොලවලා හොලවලා අතහැරපු නගරෙක ප්‍රතිසන්ධි ලබපු අපිට එහෙම හීනයක්වත් අඩුතරමින් පෙනුන් නැහැ. දවස පුරා අපිට කරන්න තිබුණෙ එක දෙයයි. කෑම හොයන එක. අපි තරමටම සිය ගණන් ගුණයක් වුණ ගොඩනැගිලි අතර ඩීප් ෆීසර් වල සුරක්ෂිත වුණ සමහර කැම වර්ග, ටින් කෑම එකතු කරගත්ත අපි (කුණු ගඳ නොගහන) මස් වුණත් අමුවෙන් කද්දි අධික කුස ගින්දරෙන් ගිනි ගන්න බඩට වැටෙන සීතල වතුර ධාරාවක් වගේ ඒ කෑම හිතන්න ගත්තා. නසීන්ගෙත් ටාරාගේත් ඇඬිල්ල අපේ අනුබලයක් නැතිවම නැවතුණා. නිරාබ් පුරුදු වුණා ටිකෙන් ටික අපි හොයල බලල කරල දෙනකන් නොයිඳ එයාම එයාගෙ අවශ්‍යතා සම්පූර්ණ කරගන්න. විශේෂයෙන්ම කෑම වේලක් හොයාගන්න එක, වැසිකිළි යාම වගේ අපේ මූලිකම අවශ්‍යතා. 

"මං පස්සෙන් හැමෝම අත් අල්ලන් දෙන්න දෙන්න එන්න" 

අපේ පළමු ආහාර ගවේශනය ඇරඹූ‍ණේ ඒ විදිහට නීරාගේ විධානයෙන්. යුගල පහේ කණ්ඩායමක් විදිහට. ආයෙමත් වතාවක් පූර්ව ජන්මයෙන් එයා ගෙනාපු එයාගෙ ආධිපත්‍යයේ ගුරුළු අත්තටු යුගල එයා අපි වසාගෙන පැතිරුවා වගේ මට දැනුණා. 

කාලෙකට පස්සෙ අපි දහ දෙනාම එක් වෙලා විශේෂයෙන්ම ටරාස්‍යාගේ මගපෙන්වීමෙන්, අපිම හදාගත් අකුරු වලින් ලියපු ‘අනාවරණයන්ගේ හස්තය’ පොතේ ටරාස්‍යාම මෙහෙම සටහනක් කළා. 

"ඒ වූ කලි අප දස දෙනා ඉන්ද්‍රජාලික පෙට්ටියෙහි ඔබා සුන් බුන් විසුළ මියගිය නගරයක් මත ඇද දැමුවා වූද වියළී කරවි ඉරිතලා ගිය මඩ වගුරක පොළෝ පසේ සුවඳ ගත තවරා නව ජීවයක් පිනිස දෙවන අත්පත්තියක් ලැබුවා වූද ආශිර්වාද නගරයයි. කෝපයෙන්ද, ශෝකයෙන්ද, විශ්මයෙන්ද, අතිරණයෙන්ද, හුදෙකලාවෙන්ද, කුසගින්නෙන්ද, හිරවීමෙන්ද හිරි වැටී මළ ගිය අපි මළ නගරයකදී පළමු ජීවයේ සුසුම් ලබා නව ජන්මයක් ලද්දෙමු." 

*** 
ටරාස්‍යාගෙ ඇඬිල්ලත් කලබලයත් නතර වුණා කියල හැඟුනම මුලින්ම අපි කාමරේට පිට ඉඳන් එයාට කතා කළේ. ටරාස්‍යා ගිලගත් යක්ෂයා පලා යන්න ඇති කියල අපි තුන් වෙනි නිගමනේට ආවේ ඉකි බිඳුම් අතරින් "අනේ එන්න"යි එයා අපිට කැඳවූ නිසා. 

ඇ‍ඳේ පදාසයක්ම ලේ විලක් කරගෙන එයා ඒ වෙද්දිත් අඬමින් ඉන්නව දොරෙන් එබුණු අපි දැක්කා. 

එදා ඒ සිද්ධියේ මතක තිබිය යුතු තැන් ඒ විදිහට මතකයේ තියලා දින කිහිපයක් යද්දි එයාගේ ලේ ගලනය නැවතිලා ගියා. ඉතිං එයා මරණයෙන් ගැලවුණා කියල අපි ලැබුවෙ ලොකු සැනසිල්ලක්. (හිතන්න පුළුවනි නේද? ආශිර්වාදලත් ඉන්ද්‍රජාලික හා පැටවු දසදෙනාගෙන් කෙනෙක් එක පාරම අහේතුවකින් මැරෙද්දි අපි ඒක දරාගන්නෙ කොහොමද? අපි උපන්නෙ එකට.) ඇත්තටම තුවාලයක් ඉතිරි නොකර නැවතුණු ඒ අරුම පුදුම තුවාලය ගැන අපි කාටවත් හරි හේතුවක් කියන්න බැරි වුණා. ඒත් අපි ටරාස්‍යා ගැන කාටත් කෙලින් නොකියූ බයක් සිතේ ඇති කර ගත්ත කීවොත් ඒ තමයි ඇත්තම කතාව. එයා ඉන්න තැන අපි කටහඬ ගොඩක් දුරට සද්දෙ අඩු කරලයි කතා කළේ. අපේ සුපුරුදු කෑම ගවේශනය ගැන, යන දිසා ගැන මුලින්ම ඇහුවෙත් එයාගෙන්. වෙන එකක් තියා අපිට කෙලින්ම නොකිවත් කලින් මුල් තැන ගත් නීරා පවා හැම දේකදිම ටරාස්‍යාගෙන් උපදෙස් ගන්න පෙළඹුණා. 

ඒත් අපිව ආයෙමත් බය ගන්වමින් සති කිහිපයකට පස්සෙ ටරාස්‍යා දෙකට නැමිල බඩ අල්ලන් වේදනාවෙන් කෑ ගැහුවා. ඒ වෙද්දිත් පරණ ලෙඩේ එයාව රතු පාටින් නාවලයි තිබුණෙ. කලින් වගේ අපිව පන්නා දැම්ල්ලක් නුනත් අපි ටරාස්‍යාගේ ආවතේවකම් වලට එයාගෙ කාමරේටම ආවා. කලන්තය හැදී වැටෙමින්, දාඩිය දමමින්, දණිස් නිකට තෙක් ගාවගෙන ඇ‍ඳේ ගුලිවෙමින් තමන් එක්කම මහා අරගලයක් කළ එයා ආයෙමත් අපිව පුදුම කරවමින් හොඳටම සනීප වුණා. 

තුවාලයක ලකුණක්වත් නොතියා හොඳ වෙන ටරාස්‍යා දිහා බලාගෙන දවස් තුනක්ම එක දිගට කල්පනා කරකර හිටපු නිරාබ් කීවේ "මේක නම් දේව හාස්කමක්" කියලයි. අපි අට දෙනාම හිස වනල ඒ මතය පිළිගන්න තත්වෙට ඒ වෙද්දි පත් වෙලා හිටියා. 

ඒත් අපි නොදන්න රහසක් ටරාස්‍යා රකින බව අපි දැනගත්තෙ ආයෙමත් වතාවක් ටරාස්‍යා අර විදිහටම අසනීප වුණාමයි. ඒ අපි කෑම හොයාගෙන නිමක් නැති දුරකට විහිදුණු නගරේ කෙළවරක් පේනකන් යන්න පටන්ගත් කාලයේ දවසක. මහා මුහුදු ගැල්මෙන් විනාස වෙලා වතුර විදුලිය කිසි දෙයක් නැතිව මිය ගිය නගරෙන් මෑත් වෙලා කොළ පාට ගස් පෙනෙන මානයකට අපි ආවෙ මේ දවස් වල. ටරාස්‍යා ගාව වැහිල තිබුණු අපෙන් වෙනස් වුණ ඒ රහස අපි දැක්කෙ එදා අපිට මුලින්ම හමුවුණ දිය පාරෙන් අපි නාන්න ලෑස්ති වෙලා අපි අපිට නිරුවත් වුණ වෙලාවෙ. 
හරියටම කියන්න පුළුවනි දෙවියන් විසින් මවා ලූ ආශිර්වාද‍යේ ප්‍රතිමූර්තිය එයා කියල අපි සේරම අවිවාදයෙන් පිළිගත්තෙ. එයා දෙවියන්‍ගේ අවතාරයක්ද පණිවිඩකාර‍යෙක්ද ‍වෙනයම් අතරමැදියෙක්ද කියල අපිට හිතාගන්න බැරිවුණා. අ‍පේත් එයා‍ගේත් ‍වෙනස ඒ ‍වෙලා‍වෙ එයාත් හොඳින් දැක්ක බව ‍පෙනුණ. එයා‍ගේ ඇඳුම් ඇතු‍‍ළෙ හැංගිලා තිබුණු රහස අපි දැනගත්තා ව‍ගේම, අ‍පේ ඇස් වල බයත් ඒ වගේම අපිට එයා‍ගෙන් හංගන්න පුළුවන් වු‍ණේ නැහැ. 

*** 

නෝවගෙ නෞකාව නැති තැන අතට අහුවුණ අපි රොත්තම දොරේ අංකල් මැජික් පෙට්ටියට ඔබද්දි ලොකු තෝරාගැන්මක් වෙලා තිබුණා. ඒක අපිට තේරෙද්දි අපි වැලි පොළවක් දක්වා ඇවිත් තිබුණා. ඒ වගේම අපිත් නොදැනම ඉක්මනිනුත් නොවන හිමිනුත් නොවන ගමනකින් ටරාස්‍යාගේ ඇ‍ඟේ අපිට නැති නෙරීම් ඉලිප්පීම් එබීවීම් මතු වෙලා අපූරු හැඩයක් සැකසිලා තිබුණා. ඇත්තටම ඒ වෙනස එයාත් අපිත් එකට ඉද්දි දැණුනා මිසක ‍කාලය ගෙවුණු වේගයට අපිට ඉඟියකින්වත් දැණුනු දෙයක් ‍නෙවෙයි. 

මුලින් මුලින් නගරය තුළ අපට අවශ්‍ය තරම් කෑම ‍කොහෙන් හෝ හමු වුණත් කොළ පාට රිකිලි මඩ සුවඳ පස්වලින් හිස උස්සන නිම්නයට ඉන්ද්‍රජාලික ‍පෙට්ටි‍යෙන් උපන් හා පැටවුන් තල්ලු කළ මැජික් එකක් තිබු‍ණෙ නැහැ. ඇත්තටම ඒක ඒ ‍විදිහට ‍වෙන්න ලියවිලා තිබුණු ‍දෙයක්. කෑම හිඟකමින් බඩ පොත්ත පිටට ඇලිල තිබුණු දවසක ටරාස්‍යා අපි නව ‍දෙනා වටකර ගත්තා.

"අපි කෑම හොයාගෙන යන්න ඕන. පාට දියවෙච්ච බිත්ති වට කරගත්තු සුන්බුන් වල අපිට හාමත් ‍වෙන්න බැහැ. අළු පාට මළ නග‍රේ නිමාවක් ‍කොහේ හරි ඇති." 

අපටත් දැ‍නෙන ‍ලෙස අපිව වට කරගත්ත ටරාස්‍යාගේ නො‍පෙනෙන බලය එයා‍‍ගෙ කතාවට අපිව අනුගත ‍කෙ‍රෙව්ව ව‍ගේම බඩගින්නේ ‍වේදනාව ඒ වෙද්දි තදින්ම අපිට දැ‍නෙමින් තිබුණා. නිම්නයට අපි ආ‍‍වෙ ඒ විදිහට. 

කලින් කිවා ව‍ගේම පොළ‍වේ සාර‍යෙන් ‍කොළ පාට දළු මතු ‍වෙලා තිබුණා. නිම්න‍යේ තෙත කිඳා බැහැපු පොළව ක්‍රීම් එකක් ව‍ගේ සුමුදුවට අ‍පේ ‍දෙපතුල් බදා ගත්තා. ටරාස්‍යා බිමට නැමිලා තද දුඹුරු පාටින් බබලපු ඒ සිනිදු මඩ ඇඟිලි දෙකකින් අරන් මුලින්ම එයා‍‍ගේ නිරුවත් කළ බාහු වලත් කලවා වලත් ගාගත්තා. මඩ සහිත ගං තීරය දි‍ගේ ගඟ ‍දිහාවට ගිය එයා ගඟට නැමිල බලන් හිටියා. අපි ටරාස්‍යා කරන හැම ‍දේම බලන් හිටි‍යොනිම්නයේ කෙළවරකට වෙලා. ඒ වෙද්දිත් අපි යම් තරමක් දුරට එයා‍ගෙ බලයට යටත් වෙලා තිබුණ බව මං කලිනුත් කීවනෙ. ටරාස්‍යා ‍ගොඩක් ‍වෙලා වතුරට නැවිලා වතුරින් ‍පෙණුන එයා‍ගේ මූන දිහා බලන් හිටියා. 

"අන්තිම දව‍සේ මං කණ්නාඩි‍යෙන් මූණ බැලුවට පස්‍‍‍සේ..... මෙච්චරටම වෙනස් ‍වෙලා..... මට හිතාගන්නත් බෑ" 

කියන්න හිතන් හිටපු දේවල් ‍ගොඩක් කෑලි කෑලි විදිහට අසම්පූර්ණ එක වාක්‍යයකට දාලා එයා කී‍වේ නිම්නය ‍දෝංකාර නංවමින්. අපි ආ‍යෙමත් එයා‍ගෙ හඬට බය වුණා. ඒ මුල් දව‍සේ විලාප තියලා යක්ෂයා ආ‍වේස වුණා වගේ අපිව පන්නපු දව‍සෙ ඇතිවුණ බය ව‍ගේ බයක්. 

"බෑ.... බෑ.... බෑ.... බෑ...." එයාගේ අන්තිම උච්චාර‍ණේ නිම්නය පුරා දෝංකාර දුන්‍‍නේ එච්චරකල් පැතිරිලා තිබුණ නිහඬ නිස්කලංකත්වය කෑලි කරගෙන. එයා එයා‍ගේ රූ‍පෙන් ඇත්තටම පුදුම වෙන්න ඇති. මොකද, ඊට ටික වෙලාවකට පස්‍‍සේ අපිත් ගං දියේ රැළි එක්ක ‍පෙනුණු අ‍පේ මූණුවලින් බය වුණු නිසා ඇත්තටම ටරාස්‍යාත් බය ‍වෙන්න ඇති එයාටම. ‍හේතුව, මහ විනාසයෙන් පස්‍‍සේ අපේ දෙවන උත්පත්ති‍යේදී නග‍‍රේ කණ්නාඩි කියල ‍දෙයක් ඉතිරි වෙලා තිබු‍‍‍‍ණේ නැහැ වීදුරු කුඩු ඇ‍රෙන්න. 

ටරාස්‍යා අපි හිටපු දිහාට ආ‍වේ එයා‍ගෙ ඇඟ පුරාම ලස්සන රටාවකට අර ක්‍රීම් ව‍ගේ මඩ වලින් අපූරුවට හැඩ වෙලා. එයා පොලෝ පසින් උපන් අපූරු දෙවඟනක් ව‍ගේ මඩ සුවඳ විහි‍දෙව්වා. ඉවුර ‍කෙළව‍රේ සිනිදු මඩ අතරින් හිස් උස්සන ‍කොළ පාට දළු දිහා බලන් හිටපු ටරාස්‍යා, "අර බලන්න, අර පැල වලට අපූරු කෑමක් මේ සිනිඳු මඩ" කියලා ‍තෙත්වට ඒ වෙද්දිත් දිලිසෙමින් එයා‍ගේ ඇඟිලි අතර තිබුණු සිනිදු මඩ දිවට ගත්තා. 

"රසද" 

"හ්ම්... සෑ‍හෙන්න" 

සන්කීද්, නසීන්, නීරා, බ්‍රින්ඩ්, නිරාබ්, ටාරා, උරාද්, අස්නිම්, මම- කනීෂ් අපි හැ‍මෝම ටරාස්‍යාගේ රස බැලුවා. එයා‍‍ගෙ සිරුරින් අපිට දුන්නේ කවදාවත් අපි විඳ නැති අරුම පුදුම රසක්. 

ඝන ගල්තට්ටු වලින් වැහිල තිබුණ මළ දූවිලි පිරිච්ච නගර‍ය අත්හැරලා ජීවි ප‍සේ රස උරා ගන්න නිම්නයට එන්න පෙරගමන් ගත් ටරාස්‍යාට අපි ගොඩක් ස්තූති කළා. ඒ ‍වෙද්දි ටරාස්‍යා වන්දනීය තත්වයට උසස් වෙලා ඉන්න බව නීරා අපි හැමෝම ඉන්න තැනයි කී‍වේ. 

"ටරාස්‍යා, අපි ‍හැමෝම ඔයාගෙන් ඉල්ලා හිටිනවා අ‍පේ ගෞරවය පිළිගන්න කියලා. ‍පො‍ළෝ තල‍යෙන් උපන් ජීව‍යේ සියළු නුවණ අපේ මග පෙන්වන්නිය වුණ ඔයාට ති‍යෙනවා" 

අපිට කෑම ගැන කරදර වෙන්න වුණේ නැහැ. ‍පො‍ළෝ පස අපිට රසවත් ආහාරයක් වුණා ව‍ගේම නිම්න‍යේ නිමාවක් නැතිව පස් ලියලා වැඩුණා. නිම්නය ලඟින්ම පැතිරිලා තිබුණු ගල්තලාවේ අපි කාලය ‍ගෙවා දැම්මා. ඉර නැ‍ගෙන්න කලින් රසින් වැඩි සිනිඳු මැටි කෑමට එකතු කරගත්තා. කහ රතු පාට ගල් වලින් ටරාස්‍යා ගල්පියස්සේ චිත්‍ර ඇන්දා. ඒ ව‍ගේම මඩ පස පීර‍ගෙන මතු වෙන අළුත් දළු එකතු කරගන්න ටරාස්‍යා ඒ දළු වලින් අ‍පේ කැමට එ‍කේක රස ජාති එක් කළා. ඒත් කවදාවත් ටරාස්‍යා පුරා කාලෙකට පැතිරිලා යන අර ‍අද්භූත ‍ලෙඩේ නැති වු‍ණේ නැහැ. ඒක හඳ නැ‍ගෙන බහින කාලය හරියටම ගණන් තියා ගත්තා ව‍ගේ එක රටාවකට දරුණු වේදනාවක් ටරාස්‍යාට දෙමින් ඇති වෙලා ටිකින් ටික නැති ‍වෙලා ගියා. නීරා අපිව මෙහෙ‍යෙව්වා ටරාස්‍යා ‍වෙනු‍වෙන් අපට කළ හැකි හැම ‍දේම කරන්න. 

*** 


"ටරාස්‍යා ‍ගොඩක් අමුතු ‍වෙලා. වෙනස් වෙලා" 


"ඔවු, බලන්න එයා‍‍ගෙ ඇඟ. හරි අමුතු විදිහට ‍වෙනස් ‍වෙලා ති‍යෙන්නෙ." 


අපි හිතු‍වේ ටරාස්‍යා ලුහුබඳින ඒ ‍නොදන්නා යක්ෂයා නිසා එයා විකෘති ‍වෙලා කියල. ඒත් අපි කාටවත් ඒක එයාට එළිපිට කියන්න තරම් හයියක් තිබු‍ණෙ නැහැ. අඩු තරමින් නීරාටවත්. 

දවසක් මහා පාන්දර මරහඬ තලන හඬින් අ‍පේ නින්ද දුර ඈතකට පැනල ගියා. ආය ඇදලවත් ගන්න බැරි තරම්. ඒ හඬත් එක්ක ආපු කම්පන‍යෙන් පස්සෙයි කල්පනා වු‍ණේ ඒ ටරාස්‍යා බව. එයා අපි ගාවම, ගල් පියස්‍‍සේ මුල්ලට ‍වෙන්නයි නිදාගන්‍‍නේ. ඒත් අපි ඒ කළුවරේ එයාව හෙව්‍‍වේ ‍මොරගෑම ඇහුණු පැත්තට හඬ දි‍ගේ යමින්. ගල් තලාව අයි‍නේ එයා වැටිලා හරි අමාරු‍වෙන් කෑ ගගහ හිටි‍යේ බඩත් අල්ල‍ගෙන. අහපු කිසි දේකට උත්තර නුදුන් එයා ක‍ළේ ‍කෙඳිරි ගෑමත්, කෑ ගෑමත් කරනවට අමතරව දෑතින්ම ‍කෙස්ගස් උගුල්ලා ගත් එක. ඒ ‍වෙද්දි එයා හැමදාමත් ඉනට ඇන්ද පරඬැල් පටිය ‍ලෙහිල ගිහින් ගල් තලාව තෙත් දියරයකින් නෑවිල තියනව හඳ එළියට පෙනුණා. අපි හැමෝගෙම හිත් ගිලගත්‍‍තේ එයා වටා පැතිරිලා බලය පතුරුවන් ඉන්න යක්ෂ අවතාරය ටරාස්‍යාගේ ‍දේවත්වය උදුරා ගනිවිද කියන බය. පැය වලින් නම් කියන්න බැරි තරම් ‍වෙලාවක් දිග්ගැස්සුණු ටරාස්‍යාගේ ශරීරයේ ‍වේදනාත්මක අරගලය අ‍පේ හි‍තේ අතීරණාත්මක අරගලයක් ඇති කරලයි තිබු‍ණෙ. ඒත් එක්කම අහන් ඉන්න බැරි තරම් වේදනාවෙන් විලාප තිබ්බ ටරාස්‍යාගේ දණිස්සෙන් උඩට නවා ගත් කකුල් ‍දෙක අතරින් ‍මොකක්‍‍දෝ එළියට ආ බව හඳ එළිය ‍පෙන්නුවා. 

"බබෙක්" නසීන් එකවරම කියද්දී නීරා බබාවත් ටරාස්‍යාවත් ‍වෙන් කළ බැම්ම ගල් පතුරින් කපා දැම්මා. 

දෙවියන්‍‍ගේ සකලවිධ ආශිර්වාද ලත් ටරාස්‍යා, ඉන්ද්‍රජාලික ‍පෙට්ටිය තුළ අපට අත් හැරී ගිය යමක් ආයෙමත් අනීතයෙන් වර්ථමානටය ගෙනා බව නීරා කියද්දී යක්ෂ බන්ධන‍යෙන් දේවත්වය ජය ගත් ටරාස්‍යා ‍වෙනුවෙන් අපි යාදිනි කළා. 

අවුරුදු ගණන් ගෙවී යද්දී නිම්නය පුරා පැලෑටි පරද්ද ගෙන මහ විසාලෙට පැතිරුණ එකේක ජාති‍යේ ගස් වර්ග වලට ටරාස්‍යා කීවේ ‘පොළෝ දෙවඟන‍ගේ දරුවන්’ කියලා. එයා ඒ දරුවන් සීරුවට ‍‍නෙළා‍ ගෙන ඇවිත් අවුරුදු පුරා එයා‍ අස්වැද්දුව පලදාව, ඒ කියන්‍නේ ටි‍කෙන් ටික ලොකු වුණ එයාගේ දරුවන්ට කන්න දුන්නා. ඇත්තටම මේ ‍වෙද්දි අර සිනිඳු මඩ පස ඒව‍ගෙ තිබුණ රස නැති කර ගෙනයි තිබු‍ණෙ. ටරාස්‍යා කී‍වේ පස ඒ රස මේ ගහ ‍කොළ තුළ සඟවා ඇති බව. ටරාස්‍යාගේ ද‍රුවෝ ටිකින් ටික ‍ලොකු වෙද්දි, සමහර විට අපේ පළමු උප්පත්ති‍යෙන් අපි මියගිය වයස තෙක් ‍ලොකු වෙද්දි ටරාස්‍යා කී කතාව ඇත්ත බව සැකයක් නැතිවම අපි වටහගත්තා. 

*** 

පොළෝ තලය සාරවත් කරන්න ‍පොළෝ ‍දෙවඟන දරු ගස්වැල් හැම වස්සා‍නෙකම නිමාවක් නැතිව බිහි කළා ව‍ගේ අවුරුදු පතා ටරාස්‍යා දරුවො ‍ගොඩක් බිහි කළා. ඉන්ද්‍රජාලික හා පවුල අවුරුදු පතා ලොකු මහත් කරන්න ආශිර්වාද ලැබුවේ ටරාස්‍යා. ඒ නිසා අ‍පේ පවුල ඉන්ද්‍රජාලික බලයෙන් මහ විසා‍ලෙට වැඩිලා නිම්නය පුරා පැතිරුණා. 

මං ගලක් ගලකින් කඩ කඩා හැදුවා. පුළුවන් තරම් උත්සහ කළා ඒ ගල තුළින් ටරාස්‍යාව මතු කරන්න. එයා‍ගේ කි‍රෙන් පිරී ඉස්සුන පපුවත් දරුවො ගණනාවක් බිහි කළ රවුම් උකුලත් ලොකුවට මතු ‍වෙන්න. අවසන්ම දරුවාත් ඉන්ද්‍රජාලික හා පවුලට එක් කරල කිසි හැල හොල්මනක් නැතිව හැමදාටම ඇස් පියාගත්ත ටරාස්‍යා ‍වෙනුවෙන් ‍මේ රූපය. හැමදාටම වන්දනීය සංකේතයක් විදිහට ටරාස්‍යා තියාගන්න මං ටරාස්‍යා ‍දෙවඟන ගලකින් මතු කළා. 
Comments
14 Comments
___Facebook Comments Powerd by Tricks Lanka

14 comments:

  1. නියමයි තිලිණි අක්කේ. කාලෙකට පස්සෙ ආසාවෙන් කියවපු කෙටිකතාවක්.

    ReplyDelete
  2. මට තේරුම් ගන්න අමාරුයි .. අනික මම කෙටි කතා වලට කැමති නැහැ ... මනොලෝකෙක ජිවත් වෙන මට මේවා ගැන හිතා ගන්න බැහැ ... :D

    මට ගැලපෙන දේ ඔයා දන්නවනේ :p

    ReplyDelete
    Replies
    1. මමත් මුලින් කැමති නෑ පොඩ්ඩක්වත් “කෙටි“ නිසා. ඒත් දැන් හරි ආසයි. යාලුවො එවන කෙටිකතා ආසාවෙන් කියවනව දැන්

      පුරුදු වෙන්න. කෙටිකතා කියන්නේ හරි වින්දනාත්මක කලාවක්

      Delete
  3. නියමයි ලස්සනට ලියලා තියනවා

    ReplyDelete
  4. හුඟක් අපූරුවට ලියවුන කතාවක් සිත්තරී අක්කේ.. ලස්සනයි ඇත්තටම..

    ReplyDelete
  5. ලස්සන කෙටි කතාවක් නියමෙට ලියල තියෙනව..

    ReplyDelete
  6. "කියවන්න ඕනිමයි" කියන අදිටන මට ඇතිවුනා. ඔබේ වියමන් කෙහොමටත් ලස්සනයි.පසුව කියවලා අදහස් දක්වන තෙක් මේ සටහන තබන්නට අවසර දෙන්න. ඔබ වැන්නන්ගේ එක්වීම බ්ලොග් ලෝකයට ආශීර්වාදයකි. ඒ නිසා දිගටම ලියන්න.

    ReplyDelete
    Replies
    1. බොහොම ස්තූතියි මේ දිහාවේ ආවාට. :) කියවලා ඔබේ අදහසත් කියන්න. මට එය ගොඩක් වටිනවා

      Delete
  7. එක දිගටම කියෙවුව. ගලාගෙන යන නිසා කියවන්න ආස හිතුණ. ඔයාට සුබ පැතුම්.

    ReplyDelete