අපි හොරෙන් යං පුංචි කාලෙට...... කාගෙන් බාධාවක්ද............

පුංචි කාලෙ මතකය හරිම සුන්දරයි. ලොකු වුණාම ගොඩක් අය එහෙම කියනවා. ඒත් පුංචි අය කැමති නෑ ගොඩක් වෙලාවට තමන් ගත කරන කාලයට. හැමෝම එහෙමද කියන්න මම දන්නෙ නැහැ. මං මං ගැන කියන්නම්. මං කැමැත්තෙන් හිටියෙ නැහැ පුංචි කාලෙට. ඒ කාලෙ මට ඕන වුණේ ඉක්මනින් ලොකු වෙන්න. මොකද කියනවනම්, අපේ අම්ම හැමදාම ටොකු ඇණ ඇණ පාඩම් කෙරෙව්වා. හැමදාම උදේ හවස ඉස්කොලෙ යන්න එන්න පයින්ම.... යන්න මහා විසාල කන්දක් තිබුණා. ගිණි කාස්ටකේ ඔය පාරෙ මටත් වඩා බර පොත් බැග් එකක් උස්සන් යන්න එන්න සිද්ද වුණා. මල්ලිලා මට වඩා බාල නිසා බොහොම සාරෙට එයාලට සැලකුම් ලැබුණා. හැම රණ්ඩුවකම කෙළවර සටහන් වුණේ ලොකු ගුටි වරුසාවක් මගේ පිට දිගට ඇඟ හරහට වැදිලා.

ඔන්න ඒවටත් එක්ක හරි යන්න මම බොහොම මුරණ්ඩු, නාහෙට නාහන ගානට හැදුනා. මේ ඇත්තම මගේ ගැනයි කියන්නෙ. වෙන කතා වගේ ආදේශ චරිතයක් නෙවේ. මට හිතුණ දේ කරන, දෙයක් ඕනනම් හොඳින් හෝ නරකින් මට ඕන දේ ලබාගන්න විදිහට කාටවත් මෙච්චල් නොවී මං හැදුණා.

ළමා කාලෙ.... අපෝ, කවුරුහරි කීවොත් ඔයාට පුළුවන් ආයෙම පැංචි සන්දියට ගිහින් ජීවිතේ අළුතෙන් පටන්ගන්න කියලා..... මම දිවි නහගන්න තරම් තැනට එන විදිහට ඒ වචනය මට මහ අජූව වචනයක් වුණා.....

අරයව ආස්සරේ කරන්ටෙපා. අර කෙල්ල එක්ක කතා කරන්ටෙපා. ඒ ගෙදර යන්ටෙපා. ඉස්කෝලෙ ඇරුණම රස්තියාදු ගහන්ටෙපා. පාඩම් කරපං.. පාඩම් කරපං.. පාඩම් කරපං.. පාඩම් කරපං.. පාඩම් කරපං.. පාඩම් කරපං.. පාඩම් කරපං.. පාඩම් කරපං.. පාඩම් කරපං.. පාඩම් කරපං.. පාඩම් කරපං.. පාඩම් කරපං.. පාඩම් කරපං.. පාඩම් කරපං.. පාඩම් කරපං.. පාඩම් කරපං..පා...ඩම්..... පාපාපාපාපාපා..... මොන මළ ඉලව්වක්ද... හැම තිස්සෙම කන් අස්සෙ පුපුරු ගැහුවෙ ඒ වචන දෙක. අහවල් මගුලක් පාඩම් කරන්නද... ඔන්න ඒව මතක් වෙද්දි මට මගේ භාෂාවෙ තියන සංයමයත් නැති වීගෙන යනවා.....

හිතන්නකො... පාඩම් නොකරම ඉඳලත් පාඩමේම ඇලිල ඉන්න ඉගෙනීමේ උස්නෙ විතරක් ඔළුවට ගහපු දෙමව්පියෝ ළමයි අතරෙ තිබුණු සමාජයක, විභාගෙ දවසට තියන විෂයවත් නොදැන ගිහින් ප්‍රශ්න පත්තරේට ලියලත් පනස් ගණනක් ළමයි හිටපු පන්තියක මම තිස් වෙනිය විතර වුණා.... මට හරි සන්තෝසයි ඉතිං.... මේක අතුරු කතාවක්... මං විභාග ලියපු විදි ගැනත් මං කලින් ලියල තීනවා....

හරි හරි... ඒකෙන් මේකෙන් කියාගෙන ආපු දේ වෙනමම පැත්තකට ගියා..... ඔන්න ඉතිං පුංචි කාලෙ ඒ තරමටම අමිහිරියි කියල හිතුවත්, ඒ අමිහිර අතරින් මොන තරම් රසවත් දේ අද වෙද්දි මතකයේ ඉතිරි වෙලා තියෙනවද කියලත් හිතෙනවා. කොච්චර තහංචි වාරණ දැම්මත් අම්මල තාත්තල දන්නවයැ අපි කරන කියන හැම දේම. අනික මට එපා කියල කීවොත් දෙයක්, ඒ දේ කොහොම හරි කරන්න තරම් උණක් මට තිබුණා. අම්මල ඒක තේරුම් ගත්තනම් අදටත් කිසි දෙයක් කරන්න එපා කියල මට තහංචි දාන්නෙ නැතුව හිටියමන් ඉවරයි J මොකද, එපා කියපු දේ කරන්න ආසාවක් මිස ඒව කරන්න ඕනකමක් මට තිබුන් නැහැනෙ. එපා කියන නිසා කරනවා..... J 

පුංචි කාලෙ.... මට අප්පිරියද...

මතකයි ඉස්සර ඉස්කොලෙ ඇරිල ළඟ තිබුණු ළමා උද්‍යානෙට පැනගන්නව... විනාඩි දහයක් ඔන්චිලි පදින්න ගිහින් මටත් නොදැනිම පැය බාගෙකටත් වඩා එතනම ගත වෙනවා. ජරා වතුර පිරුණු පොකුණෙ මාළුවො අල්ලලා වතුර බොන බෝතලේට දාගෙන එනවා. දවසක් අම්මට ඒක අහු වෙලා මම ගෙනාපු සාරිගප්පි යික කාණුවට හැලුවම උන් මැරෙයි කියන දුකට මහ හඬින් අඬ අඬ මම කුණු කාණුව පුරා හොය හොය ආයෙමත් ගප්පි ටික එකතු කරා.... උදේ පාන්දර අරළිය ගහේ මුදුනටම නැගලා ඕන වුණත් නැතත් ඉස්සර අර සතපනහට තිබුණ සිලිමල්ලට පුරවල එකක් මල් කැඩුවෙ ආසාවටත් එක්ක. මට සපත්තු දාගෙනත් නොවැටී ගස් යන්න පුළුවන් කියන පුංචි පහේ ආඩම්බරෙත් මට තිබුණා. කොහොම හරි මුලදි මුලදි ගහේ මුදුනෙම තියන හීනි අත්තටත් නගින්න පුළුවන්කම තිබුණත් දවසින් දවස වේගෙන් ගෙවෙද්දි මම තේරුම් ගත්ත මට ගස් යන්න බැරි වේගෙන එනවයි කියන එක.... ඒ වෙන මුකුත් නිසා නෙවේ, අරලිය අතු හයිය නැති නිසාත් මං පුංචි වයසෙ හැමදාමත් ඉන් නැති නිසාත් කාලය මට ඒ දේවල් මතක් කරල දුන්නු නිසාත්.....

ඉස්කෝලෙ ඇරිල ඇවිත් නට නට ඉඳලා දාඩිය පිටින්ම වෙලාව ආවම සෙරෙප්පුත් නැතිව, ගෙදරට ඇඳන් හිටිය වියතක්වත් නැති, පරණ නිසාම ඇකිළුණ බරු ගැහිච්ච කොට කලිසම පිටින් පංතියට දුවන්න පුරුදු වෙලා හිටපු මං රටේ නැති මෝස්තර කරන්න ගත්තු කාලෙකුත් තිබුණා. දවසක් මහ රෑ එකොළහට විතර තාත්ත ගෙදර ආපු වෙලේ දොර ඇරියෙ මං. අපේ තාත්ත බය වෙලා ඇස් දෙක නලලෙ ඉන්දගත්තා මාව දැක්ක හැටියෙම.... එතකොටයි මට මතක් වුණේ මම මූණ පුරා සුදු හඳුන් ගාගෙන හිටපු බව... ඉතිං මහ රෑ ජාමෙ එකපාරම මූණ විතරක් සුදු පාට කැරළි ගැහිච්ච අවතාරයක් ඇස් ඉස්සරහ පහළ වුණාම කොහොම වේවිද.....

ඔන්න ආයෙමත් මම මාතෘකාවෙන් පිට පැනල වගේ.... මේක හරියන් නෑ කෙටියෙන් කියන්නම්......

මේකයි කාරණේ.... ඇත්තටම පුංචි සන්දිය ඒ තරම් නරක නෑ.... මොකද අපි විසින් මවාගන්න ලෝකයක් අපිට ඒ කාලෙ තියෙනවා. මංද මං හිතන්නෙ මං දන්නව මං කියන දේ ගැන... ඔයාලටත් එහෙම ඇති සමහරවිට.

මං පුංචි දෙයක් පටන්ගන්නයි හිතන් ඉන්නෙ. මං අදහස් කරා ලියන්න පුංචි ඈයන්ට කතන්දර....... චිත්‍රත් එක්කම.... ආර්ථික අපහසුතා නිසා දැන්මම චිත්‍ර අඳින්න වෙන එකක් නෑ. එතකන් අන්තර්ජාල පිහිටෙන් හොයාගත්තු 4ටෝස් එක්ක කතා ලියන්නම්.... මේ ආරම්භක සටහන............. J

ඉතිං ඔයාලටත් ඇති පුංචි කාලෙ පහුකරපු ඒ ලස්සන මතකයේ හැංගිච්ච අහුමුළු වල දූවිලි බැඳිච්ච රස සිතිවිලි..... මං කියන්නෙ පුංචි කාලෙ නොදැණීම අපි මවාගන්න අපේ හීන ලෝකය ගැන සිතිවිලි.... එහෙම නේද

අපි හොරෙන් යං පුංචි කාලෙට...... 

කාගෙන් බාධාවක්ද............