මේක සෑහෙන්න පරණ කතාවක්..... අවුරුද්දයි දවස් 19ක් පරණයි ඇරඹුම

සිත්තරි රස්සාවක් හොය හොය හිටපු කාලෙ පුංවි රස්සාවක් ලැබුණා. ඒ "සහකාර වෙළද සේවිකාවක්" විදිහට. මගේ නගරෙ එහෙම රස්සාවක් කරන්න අම්ම තාත්ත ඉඩ නොදුන් නිසා මම ගියා කොළඹ. ලකාවෙ ප්‍රසිද්ධ පොත් සාප්පුවක වෙළද සේවිකාවක් විදිහට මගේ මුල්ම රැකියාව ආරම්භ කළා ජනවාරි 12 වෙනිදා. මට තිබුණෙ හොද වැදගත් විදිහට අපේ ‍පොත් සාප්පුවට එන අයට කතා කරල සුහදව එයාලත් එක්ක කටයුතු කරන එක. දොර අරින වහන එක, පාරිභෝගිකයො ගන්න පොත් ටික අරන් එයාලගෙ පස්සෙන් ගිහින් මුදල් ගෙවන කවුන්ටරයට ඒවා බාර දෙන්න ඕන. ඒ වගේම අපට බාර දුන්නු පොත් රාක්කවල හැමදාම දූවිලි පිහදාන්න ඕන. දවසක් සාප්පුව ඉස්සරහ මිදුල අතුගාන්නත් සිද්දවුණා. වාහන යන මහපාරෙ මාව දන්න කෙනෙක් මේ ඈත කොළඹ නැති නිසා මම හිතට වීරිය අරන් සාප්පුව ඉස්සරහ මිදුල අතුගෑවා. ඒත් පහුවදාම මම ෆාමසියට ගිහින් ඔක්සිෆියුරා
එකක් ගත්තා. ආයෙමත් මිදුල අතුගාන්න වුණොත් අඩුගානෙ ඒකෙන් මගේ නහය කට හරි වහගන්න. නැත්තටම නැතිකර නොගත්තු මගේ ලැජ්ජාව තරමකට හරි වහගන්න මට ඒක උදවු වෙයි කියල හිතුණා.

සමහර දාට උදේ 6.30ට ආවම රෑ 8 වෙනකන් තියා ගන්නව. එක විනාඩි පහක විවේකයක් නෑ ටිකක් හරි ඉදගන්න. මගේ යටිපතුල් දෙක වටේ ඒ කාලෙ අශ්ව ලාඩමක් වගේ ඝන වෙලා තිබ්බා. (තාමත් චුට්ටක් තියනව) ඇතුල් කාමරේ අපිට තිබ්බෙ එක පුටුවයි. ඒකෙත් යන යන හැම වෙලේම අරක්ගෙන හිටියෙ පොත් සාප්පුවේ පරණ සේවිකාවො. කන්න ගියක් එක එකා ඇවිත් අහනව "තවම කනවද, කාල ඉවර නැද්ද, තව කොච්චර වෙලා යයිද..." ඔන්න ඔය වගේ ප්‍රශ්න. ඉතිං සමහරදාට මම බනිස් ගෙඩියක් කාල මයිලෝ එකක් බිලා ඉන්නව එතන ඉදගෙන බත් කකා ඉන්න බැරි නිසා.

දවස් නවයකට පස්සෙ මගේ මුල්ම පඩිය මට ලැබුණා. රුපියල් 4140ක්. මම ජීවිතේ පළමු වතාවට රස්සාවක් කරල උපයපු පඩිය. මම ‍මගේ වැටුප සටහන් වුණු කොලේ ඩයරියේ අදාල දවස පෙන්වපු තැනට තියල ඇමිණුවා. (ඒ විදිහට අමුණපු වැටුප් කොළ තුනක් දැනටත් මගේ ඩයරියේ තියනවා.)

මම හරිම ආසයි පොත් කියවන්න. පොත් අතගගා ඉන්න තිබ්බත් මට ඒ ඇති. ඒත් අපිට පොත් කියවන්න එතන කිසි අවසරයක් තිබුණෙ නෑ. ඒත් මම කලමනාකරුටවත්, අපිව බලන්න හිටපු අපේ වයසෙම මුස්ලිම් කෙල්ලටවත් (මම ජාති බේද සලකන්නෙ නැ. ඒක් මේ කෙල්ල මට මහ හිසරදයක් වුණා ඒ කාලෙ. ඒකයි මෙහෙම කිවෙ), "එයා අස්‍රා" කොහොමහරි මේ අයට නොපෙනෙන්න හොරෙන් පොත් කියෙව්වා.

දවසක් මම ගුරු ගිතය පොත කියව කියව ඉන්න ගමන් අස්‍රා ආවා. මාව අහු වුණා.. :( "කියල තියනව නේද මෙතන පොත් බලන්න එපා කියලා.."  මුස්ලිම් ගෑණි බෙරිහන් දුන්නා. මගේ ඇස් දෙකෙන් කදුළු එළියට පැන්නා. දෙවියනේ ඊට මාස කිපෙකට කලින් පොත් සාගරේක ගිලිලා හිටපු මට... මුළු ජීවිතේම පොත් ඇතුලෙ සුන්දර ලෝකෙක කිමිදුණු මට.. පොත් නොකියවිය යුතුයි කියල වාරණයක් දානවා.. හරියට මට දැනුණෙ මගේ පණ මගෙන් උදුරගත්ත වගෙයි.

මම වැඩ කළේ පිළිගත් පොත් සාප්පුවක උනත් ඒක ඇතුළෙ තිබුණෙ හරිම පිළිකුල් ලෝකයක්. වැඩකරන කොල්ලො කෙල්ලො ඔක්කොම කුණුහරප මත ජිවත් වෙන අය. හැම දේම මෙහෙම කියන්න බෑ. ඒ තරම් අජූවයි. ඒත් මම හිතා ගත්තා මම ප්‍රවිශ්ට වුණු සාමාන්‍ය ලෝකෙ මේ වගේ තමයි, මම ඒකට හැඩගැහෙන්න ඕන කියලා. සිත්තරිගෙ තාත්ත කියන්නෙනම් මේ වගේ අයට "තුන්වෙනි පංතියේ මිනිස්සු" කියලයි. ඒ නිසා මම මේ දේවල් මොකුත් ගෙදරට කිවෙ නෑ. හේතුව ඒකෙන් වෙන්නෙ රස්සාව නැති වෙන එක විතරයි. මේ පොත් සාප්පුවේ හිටියා කොල්ලෙක්. හැම තිස්සෙම ළගින් යද්දි අතගාගෙන යනවා. එයා බැදලා, මාස තුනක විතර බබෙකුත් හිටියා ඒ වුණාට. තව කෙල්ලො දෙන්නෙක් හිටියා දෙන්නටම අවුරුදු 19යි. නමුත්... අනේ මංද.. මට මෙයාල නිසා මැවුණෙ මුඩුක්කු පරිසරයක්. කතා කරපු වචනයක් ගානෙ, හැසිරුණු විදිහෙ, ඇදපු පැළදපු විදිහෙ... මේ හැමදේකම වැටිල තිබුණෙ ඒ වගේ හෙවනැල්ලක්. ඒ හෙවනැල්ල මුළු පොත් සාප්පුව පුරාම අරක්ගෙන තිබුණා.

මේ මම මුලින්ම පය තියපු බාහිර සමාජය. අපේ වචනවලින් කිවොත් මහ සමාජය. වෙන එකක් තියා, අපේ මැ‍නේජර්ගෙ අතේත් තිබුණා ලොකු පච්චයක්. මම රස්සාව කරපු වහළ යට හිටපු එකම මනුස්සයා එයා කියල හිතං හිටියත් ඒ පච්චෙ දැක්කට පස්සෙ මගේ සිතිවිලි දියවෙලා ගියා හරියට ඉටිපන්දමක් ගිනිමැලේකට ඇල්ලුවා වගේ.

අපේ අල්ලපු වැටේ තිබ්බෙ විශාකා විද්‍යාලය. ඒකෙ ගුරුවරියක් නිතර ආව පොත් ගන්න. මාව දැනගත්තට පස්සෙ ඒ ගුරුතුමි මාව හොයාගෙන ආවා අළුත් පොත් ගැන අහන්න. පරණ සේවිකාවොන්ට මාත් එක්ක හරිම තරහයි මේ නිසා. හේතුව අපි ගාවට එන පාරිභෝගිකයන්ගෙ ප්‍රමාණයට අපිට ලකුණු දිමක් සිද්දකළා ආයතනයෙන්. මම මේ පොත් සාප්පුවට ගිහින් සතියක් ඇතුළත මට ඉංග්‍රීසි අංශය බාර දුන්නා. ඒක බාරව හිටියෙ මුස්ලිම් කොල්ලෙක්. නම මුනාජ්. මුනාජ් ඒ තරහට මට විරුද්ධව කේළම් කීව මැනේජර්ට. උපන්දා ඉදල බාහිර ලෝකෙන් ඇත් වෙලා හිටපු මම මේ සමාජෙට ඕපපාතිකව ආව වගෙයි.. කරකවල අතහැරපු ගතියකුයි මට දැනුණෙ. ඒකෙ වැඩ කරපු කාලෙ පුරාවට මම අනන්තවත් අඩල ඇති පොත් රාක්කවලට මුවා වෙලා..

දවසක් අපේ ඉස්කෝලෙ විනය භාර ගුරුවරිය ආව පොත් සාප්පුවට. මගේ ඇගේ ලේ වතුර වුණා. වෙනද පාරෙදි ගුරුවරියක් දැක්කත් දණගහල වදින මම එදා මේ ගුරුවරිය දැක්කට පස්සෙ පොත් රාක්ක අතරෙ හැංගුණා. එදා දෙවන වතාවටත් මම තේරුම් ගත්ත මා තුළ මා විසින් අත් හළ යුතු ලක්ෂණ ගොඩක් ඉතිරි වෙලා තිබුණු බව. (පළමු වතාව තමයි මට සාප්පුව ඉස්සරහ අතුගාන්න සිද්ධ වුණු දවස.) මම හිතුවා, මම පිටතට නොපෙන්නුවත්, මම කරන්නෙ මට නොගැලපෙන පහත් රස්සාවක් කියල මගේ හිත හිතන බව. පොත්වල දූවිලි පිහද පිහද ඉද්දි මගේ ඇස් වලට කදුළු ආවෙ ඇයි කියල මම තේරුම් ගත්තා. නමුත් මම ශක්තිය ගත්තා.. සපත්තු ඔපදමපු මනුස්සයා ජනාධිපති වුණානම්, මම ඇයි ලැජ්ජ වෙන්නෙ මේ රස්සාව ගැන.

කොළඹ ජීවිතේ මට එපා නොවුණෙ හැමදාම තිබුණු මොන මොනව හරි ප්‍රසංග නිසයි. මොන අමාරුකම් මැද්දෙහරි, නාට්‍යයක්, සම්භාව්‍ය සංගිත ප්‍රසංගයක්, චිත්‍ර ප්‍රදර්ශනයක් බලන්න යන්න මම වෙලාව වෙන් කර ගත්තා. මම අදටත් ආදරේ කරන අමරණීය මතකයන්ගෙන් එකක්... "රාත්‍රී කොළඹ"

‍බම්බලපිටියට ආසන්න තැනකයි මම වැඩ කරපු පොත් සාප්පුව තිබුණෙ. මේකෙ හිටපු කාලය ඇතුළත මට අදුනගන්න ලැබුණා වටිනා කියන මිනිස්සු ගොඩක්. හැමදාම කොයි තරම් රෑ වෙලා ආවත් මේ හැම දේම මම ඩයරියේ සටහන් කර ගත්තා. කවදාවත් අමතක නොවෙන්න. ක්‍රීඩකයො, කලාශිල්පියො, සාහිත්‍යධරයො, ආචාර්ය මහාචාර්යවරු... මේ හැමදෙනෙක් වගේම මම වැඩියම ආස කරපු පොත් වලට ලැදි මිනිස්සු ගොඩක්... සැහෙන දෙනෙක්ව මම අදුනගත්තා. ආයතනය ඇතුළෙ තිබුණ කටුක බව නැති වුණේ මේ නොයෙක් වර්ගයේ මිනිස්සු නිසා. ඊළග බෝම්බෙ පිපිරුවා මගේ මට්ටමේ හිටපු අනෙත් අයට වඩා මගේ පඩිය වැඩි කියල එයාල දැනගත්ත වෙලාවෙ. අනේ ඒ මහ ලොකු ගානක්නම් නෙවෙයි. එයාලට වඩා මට ලැබුණෙ 2500ක් විතරයි. එකට කාල බිල ඉන්න අයත් රුපියල් වලට කොයි දේත් අමතක කරනව කියල මම හොදාකාරවම තේරුම් ගත්තෙ එදායි. දවල් දවසෙ මට ටිකක් හරි සැනසිමක් ලැබුණෙ මගේ යාලුවා මාව බලන්න පොත් සාප්පුවට ආව වෙලාවක විතරයි.

.... කොහොමහරි මේ ඇණ කොටා ගැනිලි මට ඇති වුණා. අම්මට කීව මම අයින් වෙනව කියලා. අම්ම කිව "මම ඔයාට යන්න කීවෙත් නෑ එන්න කියන්නෙත් නෑ, හැබැයි මේ ඔයාගෙ ජීවිතේ ඔයා තනියම ගන්න අවසාන තීරණේ, කිසි දවසක ඔයාගෙ තනි මතේට මින් පස්සෙ වැඩ කරන්න බැ" කියලා. ඒ විදිහට මම මගේ මුල්ම රස්සාවට සමු දුන්නා. අන්තිම මාසෙ මට ලැබුණු මුළු වැටුපටම ඒ පොත් සාප්පුවෙන්ම පොත් අරන් මම නුවර... මගේ ගෙදර ආවා.

පේරාදෙණිය පහු කරද්දි මට දැනුණෙ පුදුම සනීපයක්.. ඒ සිතල සුවද.. මගේම කියන හැගිම.. කොළඹ කටෝරබව එක නිමේශයකින් උදුරල අයින් කළා.. මින් ඉස්සර කිසි දවසක මට නුවර මේ තරම් සනිපයක් දැනිල තිබ්බෙ නෑ.

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

මෙය පරණ කතාවකි :)